هوش مصنوعي (به انگليسي: Artificial Intelligence) يا هوش ماشيني (Machine Intelligence) را بايد عرصه? پهناور تلاقي و ملاقات بسياري از دانش‌ها، علوم، و فنون قديم و جديد دانست. ريشه‌ها و ايده‌هاي اصلي آن را بايد در فلسفه، زبان‌شناسي، رياضيات، روان‌شناسي، نورولوژي، و فيزيولوژي نشان گرفت و شاخه‌ها، فروع، و کاربردهاي گوناگون و فراوان آن را در علوم رايانه، علوم مهندسي، علوم زيست‌شناسي و پزشکي، علوم ارتباطات و زمينه‌هاي بسيار ديگر.

هوش مصنوعي به هوشي که يک ماشين از خود نشان مي‌دهد و يا به دانشي در کامپيوتر که سعي در ايجاد آن دارد گفته مي‌شود. بيشتر نوشته‌ها و مقاله‌هاي مربوط به هوش مصنوعي آن را دانش شناخت و طراحي عامل‌هاي هوشمند^[?]" تعريف کرده‌اند. يک عامل هوشمند سيستمي است که با شناخت محيط اطراف خود, شانس موفقيت خود را بالا مي‌برد.^[?] جان مکارتي که واژه هوش مصنوعي را در سال ???? استفاده نمود, آن را «دانش و مهندسي ساخت ماشين‌هاي هوشمند» تعريف کرده‌است. تحقيقات و جستجوهايي انجام شده براي رسيدن به ساخت چنين ماشين‌هايي مرتبط با بسياري از رشته‌هاي علمي ديگر مي‌باشد، مانند علوم رايانه، روان‌شناسي، فلسفه، عصب شناسي، علوم ادراکي، تئوري کنترل، احتمالات، بهينه سازي و منطق.